రేపనేది రాయల కాలం కాకపోతుందా...

వెన్నెల అంతా వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తుంది..
తన గురించి తపించే కవులు కలువలు కనిపించటం లేదని..
వేదన వికటాట్టహాసం చేస్తుంది..
తను కొలువు కాని కన్నులు లేవని..తను ఆక్రమించని హృదయ సామ్రాజ్యాలు లేవని..



ఒకప్పుడు పచ్చని చేలవెంట నా సిరా ప్రవహించేది
ప్రకృతి చీర అంచు మీద నా మనసు ముగ్గయ్యేది
 కలం నా చేయి ని పట్టుకుని కలల  తీరాలకు తీసుకెళ్ళేది
ఆవేశం పలకరించినపుడు శ్రీ శ్రీ వారి ఇంటివైపు పరిగేట్టేది ..


 కనుపాప కమిలిన నరాల ఒత్తిడి లో
 నన్ను నేను పూర్తిగా తాకట్టు పెట్టుకుని
 నెలాఖరుకి ఊగె నాలుగు పచ్చ కాగితాలకు
మారు మాట్లాడకుండా తెల్లోడికి  తలప్పిగించేస్తున్నా..


 రేపనేది రాయల కాలం కాకపోతుందా అని ఆశ
ఆశ కైనా అంతు ఉండాలి రా అని అంతరాత్మ ప్రభోధ


ఎర్రబడ్డ మెదడు లోంచి 
ఏవో సన్నని మూలుగు లు ..
పదకొండో అవతారం కోసం పడిగాపులు..