విషధార

నేనని నాదని ఒక చిన్న ప్రపంచం లో 

సాలె గూటి లో చిక్కిన అల్పప్రాణి లా వలయాల నిలయం లో 

సమస్య అనే పదానికి సరితూగని  అనేకానేక  గ పరిస్తుతులను సమస్యలుగా సృష్టించుకుని 

వాటి పరిష్కారానికై నరాల వీణని తెగేలా మానసిక ఒత్తిడి రాగం లో వాయిస్తూ..

జంజాట జూదం లో నన్ను నేను పావుగా మార్చుకుని 

ఎటు వైపుగా నా ఈ   మసకబారిన అలుపునిండిన ప్రయాణం??

ఖండాలు దాటి సముద్రాల ను అవలీలగా లంఘించి..

మాతృ భూమి ని మన అన్న పదాలని వీడి..

సంస్కృతి అన్నది సంపద నుంచి వస్తుంది అని బలంగా నమ్మే సమాజం లో 

సంభందాలు సన్నని దారాలుగా తేలిపోయే సమూహం లో..మనం మమేకం అవడం.

అవగాహనకు రాని ..అసలు అవసరమే లేని వృధా విలాసం..

సమయ కోశాన్ని శ్రుతి రహిత రాగం లా గతి లేని గమనం లా కరిగించే మతిలేని ప్రక్రియ !!

ఎందుకు ఇక్కడ జీవించాలి?

మనమెందుకు అసలు ఇక్కడ మనుగడ సాగించాలి?

సంపాదనే సమాధానమైతే...నీవు పుట్టిన నేలను గట్టిగా నమ్ము..కుదరకపోతే ఇంకా గట్టిగా అడుగు.వంద దారులని వాత్సల్యం తో చూపిస్తుంది..

వేగమే ప్రధానమైతే ..నిన్ను అల్లుకున్న బంధాలని తడుము...వారు వెంట లేని నీ వడి ..తడి లేని గాలి లా నిన్ను ఉక్కిరి బిక్కిరి చేస్తుంది 

అక్కడ చాలక ..అమోఘ చరిత సహిత ..భారత భూమి పై ..

పాశ్చాత్య పరాయి వాసనలతో మన గాలిని నింపుకుని....ప్రపంచమొక కుగ్రామమని ప్రచారం చేస్కుంటూ.

కూర్చున్న కొమ్మనే నరుక్కుంటున్నాం ....వెల్లూనుకున్న సంస్కృతి వృక్షానికి ..విషధారలు పోస్తున్నాం..

ఇది కేవలం నా ఘోష కావచు.,లేక ఆక్రోశము అనిపించవచు..

అసలు జీవిత పరమానందం ..
నువ్వు పుట్టిన గడ్డ మీద .నీ వాళ్ళతో కలిసి చేసిన పయనాలలో ఉంది..
వాళ్లతో నువ్వు పంచుకున్న జ్ఞ్యా పకాలలో కలిసి ఉంది..
అని నా ప్రగాడ విశ్వాసం !!

ఇది తప్పనిపిస్తే..అనేకానేక జనసంద్రం లో ..అనవసర అలసడి గా నా ఈ మానస అలజడి ని విస్మరించండి..

మీ మది నాలా కంపిస్తే..నిజమేనని అనిపిస్తే..వాడుతున్న చరిత కి ఒక ఆలోచనని సజలముగా సమర్పించండి..!!