సూర్యున్నై నే మిగిలా

తపన తో రగిలిన మది గగనం లో ..విరిసిన వేకువ వే  నీవా

వెన్నెల వర్షపు తొలి చినుకులతో..  తడిపిన  పున్నమి జాబిలివా..

 నా అన్న పిలుపు కై నే తీసిన పరుగిక చాలని..

నీవే నేనని తెలిసిన క్షణమే జన్మించానే ..

కల కాదని ఇది నిజమని. మనసoటూ ఉంటె ..

కల ఐతే మనగలనా..మరుక్షణమే మరణించనా,..

వణికించిన శిశిరపు తొలి చలి లో..

నీ తలపే.. వెచ్చని  ఆవిరిగా ..

ఉడికించే వేసవి మంటలలో ..

నీ చూపే చల్లని.తెమ్మెరలా .

క్షణమొక యుగముగా సాగిన జేవిత పయనం లో..

యుగమైన క్షణమే లే నీ తోడుగా ఇక గమనం లో..

నీ మాటే లేకుంటే చీకటి లే నేనంత ..

నీ స్పర్శే  తగిలిందే   సూర్యుడినే అయ్యానే..